در روزگاری که فناوری اطلاعات و ارتباطات شالوده اصلی زندگی شهروندان را شکل می‌دهد، گوراب زرمیخ همچنان در پیچ‌وخم توسعه‌نیافتگی در این حوزه گرفتار مانده است. این در حالی است که در جهان امروز، “شهروندی الکترونیک” دیگر یک شعار یا آرزو نیست؛ بلکه ضرورتی است برای زیستن در جامعه‌ای متصل، کارآمد و واکنش‌پذیر.

شهرهایی که با سرعتی سرسام‌آور به سمت دیجیتالی شدن می‌روند، در حال ساخت “شهر هوشمند” هستند، اما در گوراب زرمیخ نه‌تنها خبری از پیشرفت نیست، بلکه روز‌به‌روز شاهد پسرفت در خدمات ارتباطی و مخابراتی هستیم. تنها با یک‌بار قطعی برق، کمتر از یک ساعت فرصت داریم تا آخرین تماس‌ها را بگیریم یا از خدمات امدادی استفاده کنیم؛ چراکه پس از آن، دکل‌های مخابراتی نیز به دلیل نبود باتری پشتیبان از کار می‌افتند و شهر در خاموشی مطلق ارتباطی فرو می‌رود.

این مسئله نه‌تنها جان و امنیت شهروندان را تهدید می‌کند، بلکه بار دیگر بی‌توجهی عمیق مسئولان امر را به یک منطقه چندین هزار نفری نشان می‌دهد. علیرغم قول‌ها و وعده‌های مکرر از سوی نمایندگان و مسئولان مخابرات شهرستان، هنوز حتی وعده ساده‌ای مانند فعال‌سازی دکل روستای پیرسرا نیز محقق نشده است. پیگیری‌ها نیز اغلب با پاسکاری‌های اداری و پاسخ‌های سربالا به حاشیه رانده می‌شوند.

قطعی برق، قطعی آب، اختلال در آنتن‌دهی تلفن همراه و حالا حتی قطع تلفن‌های ثابت در کنار هم، چهره‌ای تلخ از زیست شهری در گوراب زرمیخ ترسیم کرده‌اند.

شاید یکی از دلایل این وضعیت نگران‌کننده، بی‌تفاوتی نهادهای مسئول نسبت به این منطقه باشد. از نگاه برخی مدیران، گوراب زرمیخ “نیازی” به توسعه ندارد. همین دیدگاه باعث شده تا سال‌ها هیچ اقدامی اساسی برای نوسازی زیرساخت‌های ارتباطی شهر صورت نگیرد و مشکلات روی هم تلنبار شود.

لازم است اعضای شورای شهر و روستاها با جدیت بیشتری این مسئله را دنبال کرده و با فشار رسانه‌ای و قانونی، مدیرانی که پاسخگو نیستند را به چالش بکشند. اینکه رئیس یک اداره به خود اجازه دهد نیازهای یک شهر چندین هزار نفری را نادیده بگیرد، از ضعف در پیگیری نمایندگان محلی و عدم مطالبه‌گری جمعی نشأت می‌گیرد.

شهروندان گوراب زرمیخ حق دارند که از ابتدایی‌ترین امکانات ارتباطی بهره‌مند شوند. این خواسته نه یک امتیاز ویژه، بلکه بخشی از حقوق شهروندی آنان در قرن بیست‌و‌یکم است.