او رفت و با رفتنش یک ملت ، یک کشور و قلب چندین میلیون ایرانی را هم با خودش برد و عزادار و سیاه پوش کرد.
او مانند پدری دلسوز برای دختران بود ، تکیه‌گاهی محکم برای پسران ، برادری برای زنان و مردان و امنیت و آرامشی برای یک ملت.
آخر ظلم تا چه حد می‌تواند بیداد کند و جهان را بگیرد که چنین کسی را به این گونه به شهادت رساند.
اگر راستش را بخواهید سردار هرگز از قلبمان بیرون نمیرود شربت شهادت را نوشید و ما را تنها گذاشت اما آیا یادگاری هایش را آن مزدور ها توانستند بگیرند؟
دلاوری هایش را چطور؟ یا دلسوزی ها و جوانمردی هایش را و یا شجاعت های بی پایانش را چطور؟
او را گرفتند، اما ما هرگز او را فراموش نمی کنیم مگر آرش کمانگیر و رستم و سهراب فراموش شدند که ایشان فراموش شوند. آیندگان باید ایشان را بشناسند .آن بی وجدان ها توانستند جسم سردار سلیمانی را از ما بگیرند ولی هرگز و با هیچ قدرتی نمی توانند یاد و خاطره ایشان را از روح و جسم ما پاک کنند.

《نام و نام خانوادگی: آیه امانی》

《رشته و پایه: رشته انسانی و پایه دهم》