تلخ ترین زمستانم خبر ترور سردار دلها بود که جامعه ایرانی را به غم عظیم فرو بُرد .
زمانی که این خبر تلخ را شنیدم با خودم گفتم اگر یک نفر در جهان همانند یک کوه پشت من و همه دختران همانند من بود دیگر نیست.

زمانی که در ششم دی ماه سال ۱۳۹۶ پدرم را از دست دادم با خودم گفتم دیگر هیچکس جای پدرم نخواهد بود . آن زمان سخنرانی سردار سلیمانی را شنیدم که میگفتند : ” من اصلا قبول ندارم در بین بچه حزب اللهی ها بگوییم این آدم با اون شکل و قیافه ست….همان دختر کم حجاب، دختر منه، دختر ما و شماست، نه دختر خاص من و شما، اما جامعه ی ماست… اینقدر این جمله برای من آشنا بود که همیشه با خودم می گویم سردار سلیمانی هم برای من و همه ی دختران ایران زمین یک پدر بود همانند پدران خودمان ، چرا که فقط یک پدر می تواند چنین جمله ای در وصف دختران ایران زمین بگوید.

صد حیف و صد افسوس برای تمام مردم ایران که چنین پدری را برای همیشه از دست دادیم.
.
پنجشنبه دوازدهم دی ماه سال ۱۳۹۸ ، کمی قبل از پرواز شهادت ، در محل اقامت خودشان ، کنار آیینه ایستادند و چنین نوشتند:

”
الهی لا تکلنی
خداوندا مرا بپذیر
خداوندا عاشق دیدارتم
همان دیداری که موسی را ناتوان از ایستادن و نفس کشیدن نمود
خداوندا مرا پاکیزه بپذیر
الحمدلله رب العالمین
خداوندا مرا پاکیزه بپذیر ”

و چه دلونشته ی زیبایی از خودشان به یادگار گذاشتند تا به خودمان بیائیم و بپذیریم که جهان چیزی غیر از این نیست .
کاش همه ی آنهایی که نام و یاد سردار دلها را به زبان می آورند فکرشان ، نوع برخوردشان ، رفتارشان و عملکردشان همانند سردار سلیمانی باشد و راه و روش ایشان را ادامه دهند .

سردار محبوب دلم ، نه جمله ای وجود دارد که تو را وصف کنم و نه جمله ای وجود دارد که از غم مان کم کند ، فقط وقتی نیستی جهان یک گمشده دارد . ما می مانیم و واژه های سرگردانی که تو را کم دارند.

من الله التوفیق
راضیه درمند اباتری