نمی دانم ،ما نمی دانیم، ابراز خوشحالی کنیم یا اینکه روزگار اتفاق در اتفاق است تلخ در تلخ و ناگوارتر از ناگوار؟ و شاید زندگی امروزین رسم خوشایندی ست و ما ناشیانه شادی را به خاک سپرده‌ایم و بر سر گورش مویه سر می دهیم. هرچه باشد در روزهای خوش هم نمی توان از داغِ دردِ مرگِ دکتر احمد سمیعی  نسوخت،  دکتر سمعیی زبانشناس فارسی  جامعه ایران را از منظر فرهنگی می نگریست
آمیزشی از زبان و فرهنگ فارسی که افق های تاریخ را به هم پیوند می داد
همچون مهاجری بود که همیشه دل در گرو وطن بود  که اخراج از کار را فرصتی مطالعاتی برای خودش تبدیل کرد
همین  اندیشه از زبان فارسی و نگارش مهمترین میوه ی بلوغ فکری دکتر سمیعی بود که بیش از پیش اورا به متفکری جریان ساز تبدیل کرد
وی چنان بی پروا بود که گاهی برای زمین زدن حریف در میدان نقد از مرزهای استدلال منطقی و استشهاد تجربی هم می گذشت به ویژه وقتی از تزلزل جایگاه زبان فارسی و خلل در تمامیت ارضی ایران گفته می شد جوششی از عقل و احساس و حمیت و غیرت در قلمش جاری بود
چنان بی محابا با تسلط بر زبان فارسی سپر استدلال بر می داشت و تیر کلمات در کمان ملیت می گذاشت که گویی آریوبرزن است در مقابل لشکر اسکندر یا رستم فرخزاد استدر مواجهه باهجوم اعراب

پی بردن به اهمیت زبان فارسی به عنوان مهمترین میراث فرهنگی ساکنان این مرز و بوم
به عبارتی در دورانی که جهانی شدن سرزمین ها بدون پرتاب تیری فتح می کند و تنوع زبان ها را می روید و فرهنگ ها را در قالب خاصی می ریزد
آثار دکتر سمیعی عشق به زبان فارسی و دلبستگی به هویت ایرانی و فارسی زبانان است